Νά λοιπόν πού πέρασαν κιόλας 9 μῆνες!!

Μῆνες πρωτόγνωρων ἐμπειριῶν γιά ἐμένα πού σχεδόν ὅλες τίς φάσεις μου τίς βίωσα στήν πόλη.

Ἔμενα στά Ἰλίσια, 10 λεπτά ἀπό τό δάσος τοῦ Ὑμηττοῦ, ὅπου πήγαινα κάθε ἡμέρα γιά περπάτημα...

Ὁπότε, ὅταν ἦρθα κι ἀνακάλυψω πώς λόγω ὅτι τό σπίτι βρίσκεται σέ λόφο, οἱ δύσκολες καί συνεχεῖς ἀνηφόρες μοῦ ἔκοψαν κάθε διάθεση, ὥσπου ἀνακάλυψα δυό-τρία μέρη πού μπορῶ νά περπατήσω χωρίς συνέχεια νά λαχανιάζω.

Ναί, ἴσως εἶμαι λίγο γκρινιάρα, ἀλλά δέν παύω νά εἶμαι εὐγνώμων γιά αὐτήν τήν εὐκαιρία νά εἶναι τώρα ἐδῶ. Μοῦ ἔγιναν πολλές ἐσωτερικές ἀποκαλύψεις, μέ θέα τήν θάλασσα, τά πεῦκα καί παρέα τήν γάτα μου,

Μερικές φορές μοῦ εἶναι τόσο δύσκολο πού μοῦ λείπει ὁ Ἥλιος!

Τό σπίτι εἶναι βορεινά κι ἀπό τόν Δεκέμβριο δέν "μπαίνει"μέσα καθόλου Ἥλιος....

Στήν ἀρχή πού τό διαπίστωσα μπῆκα, αὐτό πού λένε "στίς μαῦρες μου".

Γιατί εἶχα μείνει ἐκστατική μέ τίς Ἀνατολές πού .ἔβλεπα ἀπό τό σπίτι τό καλοκαίρι καί δέν σκέφτηκα καθόλου τόν βορεινό προσανατολισμό του! Ἐρωτεύτηκα τήν θά ἀλλά καί τό ἴδιο τό σπίτι πού εἶναι χαριτωμένο...

Τώρα ὁ Ἥλιος στέλενει κάτι κοκκινωπές ἀκτίνες στό ἀκρωτήρι ἀπέναντι, ἐνῶ ὁ περισσότερος οὐρανός εἶναι σκεπασμένος μέ σύννεφα.

Κι ἐγώ γράφω αὐτά χωρίς νά σκεφτῶ ἄν κάποιος τά διαβάζει ἤ ὄχι.

Ἀλλά ἄν τά διαβάζεις ἔχει καί συνέχεια...🙂